اینجا هست برای ثبت لحظه های ریز و درشتی که با هر یک به گونه ای زندگی کرده ام، لحظه هایی که هر یک رنج ها و شادی هایی را یادآورند. هر چند بر این باورم که رنج های عظیم و شادی های بی پایان را در جایی جز درون خود نمی توان جای داد، و همین طور هیچ لحظه ای را نمی توان به لحظه هایی که در پیش داریم و به آنان که از سر گذرانده ایم تعمیم داد. ولی شاید بتوان همین اندک لحظه ها را دست مایه ای قرار داد تا که این راه را آسوده تر و امیدوارانه تر به پایان رساند.
Tuesday, December 09, 2008
تنها می نویسی، در تنهایی می نویسی، همه اشیا، نورها، صداها، آدم ها، مکان ها را تنها می کنی، اما تنهایی ات تنها نیست؛ تنهایی ات نوشته را دارد. تنها می خوانی، تنهایی ات نوشته را دارد. نوشته تنها نیست، داری می خوانی اش، نوشته تنها نیست. (+)
نوشته ات تنها نیست
خواندمش
تنها نیست