اینجا هست برای ثبت لحظه های ریز و درشتی که با هر یک به گونه ای زندگی کرده ام، لحظه هایی که هر یک رنج ها و شادی هایی را یادآورند. هر چند بر این باورم که رنج های عظیم و شادی های بی پایان را در جایی جز درون خود نمی توان جای داد، و همین طور هیچ لحظه ای را نمی توان به لحظه هایی که در پیش داریم و به آنان که از سر گذرانده ایم تعمیم داد. ولی شاید بتوان همین اندک لحظه ها را دست مایه ای قرار داد تا که این راه را آسوده تر و امیدوارانه تر به پایان رساند.
Saturday, March 06, 2010
"هرگز سرباز وطن نبودم اما تنم کشتزار تله های انفجاری ست
در هیچ جبهه نجنگیده ام اما کسی که در پی هم کشته شد من بودم.
فرمانده! از من چه مانده جز تکه چوپ پرچم آزادی برای بازی گلف در میدان های مین. "